| چو آن میم دهان گشتی سخن ساز | چو میم از حیرتش ماندی دهان باز | |
| چو بر حیرانی ناظر نظر کرد | به دل شهزاده را چیزی اثر کرد | |
| به خود می‌گفت کاین حیرانیش چیست | به سویم دیدن پنهانیش چیست | |
| چرا چون می‌کنم نظاره‌ی او | شود تغییر در رخساره‌ی او | |
| تغافل گر زنم بیتاب گردد | بر او گر تیز بینم آب گردد | |
| به دل پیوسته بود این خار خارش | که چون آرد سری بیرون ز کارش | |
| به راه عشق از آن خوشتر دمی نیست | به آن عشرت فزایی عالمی نیست | |
| که بیند یار زیر بار شوقت | شکی پیدا کند در کار شوقت | |
| ترا ساقی کند چشم فسون ساز | که در مستی گشایش پرده از راز | |
| لبش با دیگری در بذله‌گویی | نهانی غمزه‌اش در رازجویی | |
| تبسم را به دلجویی نشاند | نظر سویت به جاسوسی دواند | |
| وگر در پرده پنهان سازی آن راز | کند از ناز قانون دگر ساز | |
| بفرماید به ترک چشم خونریز | که نوک خنجر مژگان کند تیز | |
| دهد هندوی زلفش عرض زنجیر | کشد ابروی خوبش بر کمان تیر | |
| به جانت درزند از ناز پنجه | کشد زلفش دلت را در شکنجه | |
| اگر اظهار آن معنی نمودی | به روی خود در سد غم گشودی | |
| و گر کردی نهان راز جمالش | بسا شادی که دیدی از وصالش |