| چنان دادند سیم و زر به مردم | که در زیر غنیمت شد جهان گم | |
| نظر از خرمی سوی پسر تاخت | رخ فرزند را مد نظر ساخت | |
| چنین فرمود شاه نیک فرجام | که منظورش کنند اهل نظر نام | |
| به دستوری که باشد رفت دستور | نظر را گوهر خود داشت منظور | |
| که فرمان شه روی زمین چیست | بفرماید شهنشه نام این چیست | |
| چو پر می‌دید سوی شاه ایام | نظر فرمود ناظر باشدش نام | |
| به سوی هر یکی یک دایه بردند | به دست دایه ایشان را سپردند | |
| ز هجر آن لبان روح پرور | چو ماتم دار شد پستان مادر | |
| به رسم مادری بنهاد دوران | دهانشان را بجای شیر دندان | |
| به ملک حسن چون از ده گذشتند | ز ماه چارده سد ره گذشتند | |
| به خوبی شد چنان شهزاده منظور | که در عالم چو خور گردیده مشهور | |
| قدش سروی ز بستان نکویی | گل رویش ز باغ تازه رویی | |
| پی مرغ دل هر هوشیاری | ز کاکل بر سر آن سرو ماری | |
| دل کس با وجود هوشیاری | نبردی جان از او با رستگاری | |
| فکنده فتنه‌ی او در جهان شور | مدامش نرگس بیمار مخمور | |
| صف مژگان او کز هم گذشته | کمینگاه هزاران فتنه گشته | |
| پی خون خوردن عشاق جانباز | دو لعل او دو خونی گشته همراز | |
| در دندان او در خنده تا دید | دل گوهر ز غم سوراخ گردید | |
| گهر کو دست پرورد صدف بود | بدان دندان کیش لاف شرف بود | |
| زنخدانش بر آن رخسار دلکش | معلق کرده آبی را در آتش |