| محیط معرفت دل در بر او | کف دریای دین موی سر او | |
| به قدی چون کمان در چله دایم | بنای گوشه گیری کرده قایم | |
| چو رخ بنمود آن پیر فتاده | ز اسب خویشتن شه شد پیاده | |
| شه و دستور در پایش فتادند | نقاب از روی راز خود گشادند | |
| به و ناری برون آورد درویش | از آنها داشت هر یک را یکی پیش | |
| نظر زان نار خرم گشت بسیار | که روشن دید شمع بخت از آن نار | |
| پس آنگه داد ایشان را بشارت | که بر چیزیست آن هر یک اشارت | |
| وزیر از به بسی چون نار خندید | که درد خویشتن را زان بهی دید | |
| به خسرو مژده‌ی آن می‌دهد نار | که گردد گلبن بختش گران یار | |
| به تخت دور در کم روزگاری | از و سر بر فرازد تاجداری | |
| خدا بخشد به دستور خداوند | در این گلزار یک نخل برومند | |
| ولی باشد چو به با چهره زرد | ز آه عاشقی رخسار پر گرد | |
| دل دستور خرم بود از آن به | که دردش می‌شود گویا از آن به | |
| ولی در نار حرف پیرش انداخت | چو شمع از بار غم دلگیرش انداخت | |
| بلی بوی بهی نبود در آن باغ | ز نارش نیست یک دل خالی از داغ | |
| در این گلشن که خندان گشت چون نار | که چشم از خون نگشتش ناردان بار | |
| به نزدیکش دمی چون آرمیدند | دعا گویان از او دوری گزیدند | |
| سوی بستانسرای خویش راندند | برای میوه نخل نو نشاندند | |
| از آن مدت چو شد نه ماه و نه روز | شبی سرزد و مهر عالم افروز | |
| وزیر و شاه را زان مژده دادند | ز گنج سیم قفل زر گشادند |