| نوا پرداز قانون فصاحت | چنین زد چنگ بر تار حکایت | |
| که بود اقلیم چین را شهریاری | به تخت شهریاری کامکاری | |
| به تاج نامداری سربلندی | به زنجیر عدالت ظلم بندی | |
| به چین در دور عدل آن جهاندار | نبود آشفته‌ای جز طره یار | |
| به جز چشم نکویان در سوادی | به دورش کس نداد از فتنه یادی | |
| ز عدلش هم‌سرا گنجشک با مار | به دورش چرغ آهو را هوادار | |
| نظر چون بر رخش دوران گشاده | نظر نام شه دوران نهاده | |
| وزیری بود بس عالی مقامش | نظیر از مادر ایام نامش | |
| حصار ملک رای محکم او | بهار عدل روی خرم او | |
| از آن چیزی که بر دل بندشان بود | همین نومیدی فرزندشان بود | |
| پی صیدافکنی یک روز دلتنگ | وزیر و شه برون راندند شبرنگ | |
| وزیر و پادشاه و خادمی چند | ز دیگر لشکری بگسسته پیوند | |
| از آنجا روی در صحرا نهادند | بسان سیل در صحرا فتادند | |
| به زیر ران هر یک تیز گامی | سمند بادپایی، خوشخرامی | |
| شدندی سد بیابان بیش در پیش | به تندی از صدای سینه خویش | |
| زد آتش گرمی خور در جگرشان | یکی ویرانه آمد در نظرشان | |
| دوانی سوی آن ویرانه راندند | به سرعت خویش را آنجا رساندند | |
| در او دیدند پیری با صفایی | ز عالم نور او ظلمت زدایی | |
| زبان او کلید گنج عرفان | بسان گنج در ویرانه پنهان | |
| اگر در دل گذشتی طیلسانش | فلک در پا فکندی کهکشانش |