| به ره نتوان نهادن پای افکار | به عزلت خانه باید ساخت ناچار | |
| دلا از پای همت بگسل این بند | نشینی در میان دور بلا چند | |
| بیا چون ما کناری زین میان گیر | برو ترک وصال این و آن گیر | |
| ازین ناجنس یاران ریایی | بسی بیگانگی به ز آشنایی | |
| نه‌ای از مردمان دیده بهتر | به کنج خانه ساز و سر فرو بر | |
| نظر بر مردمان دیده افکن | که چون کردند در کنجی نشیمن | |
| چنان دیدند صاف آیینه خویش | که بینند آنچه باید دید از پیش | |
| از آنرو طالب گنجند مردم | که شد در گوشه‌ی ویرانه‌ای گم | |
| چنین آب روان بیقدر از آنست | که او ناخوانده هر جانب روانست | |
| طریق گوشه گیری چون کمان گیر | به دستت سر پیی دادم جهان گیر | |
| کشندت گر به سوی خویش سد بار | طریق گوشه گیری را نگه دار | |
| مکن بهر شکم اوقات ضایع | بهر چیزی که باشد باش قانع | |
| چراغ از داغ داران بهر آنست | که پر از لقمه‌ی چربش دهانست | |
| به اندک خاک چون قانع شود مار | بود پیوسته با گنجش سروکار | |
| از آن رو صیت کوس افتد به عالم | که او پیوسته خالی دارد اشکم | |
| خم می برکند خود را سر از تن | که او را شد شکم پر تا به گردن | |
| پی نان بر در اهل زمانه | چه سر مالی چو سگ بر آستانه | |
| تو آن شیری که عالم بیشه‌ی تست | کجا رفتن به هر در پیشه‌ی تست | |
| نیاید زان به پهلو شیر را سنگ | که از رفتن به هر در باشدش ننگ | |
| چو سگ تا چند بر هر در فتادن | پی نانی عذاب خویش دادن |