| دلا برخیز تا کنجی نشینیم | ز ابنای زمان کنجی گزینیم | |
| عجب دوری و ناخوش روزگاریست | نه بر مردم نه بر دور اعتباریست | |
| اگر سد سال باشی با کسی یار | پشیمانی کشی در آخر کار | |
| از این بی‌مهر یاران دوری اولا | ز بزم وصلشان مهجوری اولا | |
| بسا یاران که همدم می‌نمودند | وفادارانه خود را می‌ستودند | |
| به اندک گفتگویی آخر کار | حدیث جور و کین کردند اظهار | |
| گذشتند از طریق دوستداری | به دل دادند آهی یادگاری | |
| چه عقل است این که نقد زندگانی | دهی تا در عوض آهی ستانی | |
| خرد چون بر من مجنون بخندد | بر این سودا بخندد چون نخندد | |
| از این سودا بغیر از شیونم نیست | بجز خوناب غم در دامنم نیست | |
| بلی آن کس که این سوداست کارش | جز این نفعی نیاید در کنارش | |
| مرا از سیل خون چشم خونبار | چه حاصل این زمان کز دست شد کار | |
| غلط خود کرده‌ام جرم که باشد | سرشکم خون به دامان از چه باشد | |
| همان به تا کنم کنجی نشیمن | چنان سازم پر از خونابه دامن | |
| که سوی کس به عزم همزبانی | دگر نتوان شد از فرط گرانی | |
| برآنم تا ز یاران ریایی | گریزم سوی اقلیم جدایی | |
| اگر باشد ز خنجر خار آن راه | نهم بر خویشتن آزار آن راه | |
| به رفتن گام همت بر گشایم | تهی‌پا آن بیابان طی نمایم | |
| کنم از آب چشم شور خونبار | به دور خویش سد در سد نمکزار | |
| که روز طاقتم را گر شب آید | ز درد بی کسی جان بر لب آید |