| که جای خشت زن بزم شراب است | به جای قالب خشتش رباب است | |
| کشد چون آتش خشمش زبانه | برآرد دود از چشم زمانه | |
| به روز جنگ چون بر پشت شبرنگ | کند او عزم میدان تیغ در چنگ | |
| ز هر جانب برآید نعره کوس | دهد سوفار ناوک جمله را بوس | |
| نفیر سرکشان افتد به عالم | خورد مرغ حیات بیدلان رم | |
| دلیران را به خون گلگون تبر زین | پلنگی چند ناخن کرده خونین | |
| پی پرواز مرغ روح لشکر | ز هر جانب شود شمشیر شهپر | |
| برآرد تیغ چون مهر جهانسوز | شود در عرصه‌ی کین آتش افروز | |
| گهی بر غرب راند گاه بر شرق | به شرق و غرب از تیغش جهد برق | |
| گریزد لشکر خصم از صف کین | بدانسان کز شهب خیل شیاطین | |
| زهی کشور گشا دارای دوران | جهانگیر و جهاندار و جهانبان | |
| تویی آن آفتاب عرش پایه | که افتد چرخ در پایت چو سایه | |
| ترا هر کس به قدر رتبه‌ی خویش | پی ایثار چیزی آورد پیش | |
| کشیدم پیش منهم گوهری چند | ز درج طبع رخشان جوهری چند | |
| تو آن دانا دل گوهر شناسی | که نیکو گوهر از گوهر شناسی | |
| نیم از قسم هر گوهر فروشی | به سوی گوهر من دار گوشی | |
| چه می‌گویم چه گوهر چند مهره | به شهر بی‌وجودی گشته شهره | |
| نه آن مقدارها چیزیست دلکش | که افتد طبع دانا را به آن خوش | |
| ز سد بیت ار فتد یک بیت پرکار | ز طبع من بود آن نیز بسیار | |
| الاهی تا در این میدان انبوه | کشد خورشید خنجر بر سرکوه |