| چو این گنج هنر ترتیب دادم | ز هر جوهر در او درجی نهادم | |
| شدم جوینده‌ی زیبنده اسمی | که حفظ گنج را سازم طلسمی | |
| به کام فکر ملکی چند گشتم | به اکثر نامداران بر گذشتم | |
| به ناگه پیشم آمد پیر دانش | که ای کار تو بر تدبیر و دانش | |
| به نام نامداری شد گهر سنج | که تیغش ملک را ماریست بر گنج | |
| شه انجم سپاه آسمان تخت | جهانگیر و جهاندار و جوانبخت | |
| نهالی از گلستان پیمبر | گلی از بوستان باغ حیدر | |
| چو بر او رنگ دارایی نهد گام | شود آیین اطلس بخشش عام | |
| دل خورشید لرزد بر سر خاک | که بخشد ناگهان دیبای افلاک | |
| صدف آبستن از ابر سخایش | گهر بی‌قیمت از دست عطایش | |
| به دارالضرب احسان چون قدم زد | کرم را سکه نو بر درم زد | |
| اگر زین بیشتر در کشور جود | کرم زا نام حاتم بر درم بود | |
| سرانگشت سخا ز آنگونه افشرد | که نقش نام حاتم را از آن برد | |
| به تخت خسروی چون کرد آهنگ | به قانون عدالت زد چنان چنگ | |
| که در بزم جهان از شاه درویش | بجز نی نیست کس را باد در خویش | |
| چنان دورش به صحبت خانه‌ی داد | ز امنیت صلای عیش در داد | |
| به دور او که ناامنی‌ست محبوس | مگر یکباره راه جنگ زد کوس | |
| که می‌پیچند سر تا پا کمندش | به نوبت چوب بر سر می‌زنندش | |
| از آنرو زخمه‌ی مطرب خورد چنگ | که مانند است نام چنگ با چنگ | |
| چو معموری ده ملک جهان شد | جهان از گنج آسایش جنان شد |