| شکایت چند از گردون کند کس | چنین افتاده گردون چون کند کس | |
| نه گردون این چنین افتاده اکنون | چنین بوده‌ست تا بوده‌ست گردون | |
| تو آن مرغ خوش الحانی در این باغ | که از رشکت هزاران را بود داغ | |
| چرا چون جغد در جیب آوری سر | از این ویرانه یک دم سر بر آور | |
| چو گشتی بینوا برکش نوایی | فکن در گنبد گردون صدایی | |
| بلند آوازه ساز از نو سخن را | نوایی نو ده این دیر کهن را | |
| بیاور در میان دلکش بیانی | که بشناسد ترا هر نکته دانی | |
| گهر پاشی چو تو خاموش تا چند | صدف مانند بودن گوش تا چند | |
| در این دریا که از در نیست آثار | درون پر گهر داری صدف وار | |
| دهن بگشا و بنما گوهر خویش | مکن لب بستگی آیین از این بیش | |
| چو ماند در صدف بسیار گوهر | به خاک تیره می‌گردد برابر | |
| ازین درها که در گنجینه داری | چرا گوش جهان خالی گذاری | |
| به این درها ترا چندین الم چیست | به جیبت اینقدرها خاک غم چیست | |
| کسی کش آنقدرها گنج باشد | چرا از روزگارش رنج باشد | |
| متاعت گر چه کاسد گشت بسیار | هنوزت می‌شود پیدا خریدار | |
| در این سودا تو خود بی دست و پایی | وزین بی دست و پایی در بلایی | |
| پی این جنس بازاری طلب کن | برای خود خریداری طلب کن | |
| متاع خویش را آور به بازار | که جنس خوب بردارد خریدار | |
| اگر یکجا کساد افتد متاعت | چرا باشد به بخت خود نزاعت | |
| نه یک کشور در این دیرینه کاخ است | بود جایی دگر ، عالم فراخ است |