| شبی سامان ده سد ماتم وغم | غم افزا چون سواد خط ماتم | |
| به رنگ چشم آهو مهره گل | فلک بر صورت بال عنادل | |
| ز بس تاریکی شب نور انجم | به سوی عالم گل کرده ره گم | |
| تو گفتی از فلک انجم نمی‌تافت | به زحمت خواب راه دیده می‌یافت | |
| بلائی خویش را شب نام کرده | ز روز من سیاهی وام کرده | |
| چو بخت من جهانی رفته در خواب | من از افسانه‌ی اندوه بی‌تاب | |
| چراغم را نشانده صرصر آه | من و جان کندن شمع سحرگاه | |
| چو پروانه دلم را اضطرابی | چو شمعم در رگ جان پیچ و تابی | |
| سر افسانه‌ی غم باز کردم | به روز خود شکایت ساز کردم | |
| که از بخت بدم خاک است بستر | چه بخت است اینکه خاکش باد بر سر | |
| نه سامانی که بینم شاد خود را | ز بند غم کنم آزاد خود را | |
| نه سر پیداست نه سامان چه سازم | چنین افتاده‌ام حیران چه سازم | |
| چنین یارب کسی حیران نیفتد | بدینسان بی سر و سامان نیفتد | |
| چو خواهم خویش را از تیرگی دور | ز برق آه خشم خانه را نور | |
| چو خواهم باکسی همدم نشینم | به خود جز سایه همزانو نبینم | |
| چو محنت افکند بر خاک راهم | نگردد کس بسر جز دود آهم | |
| همین جغد است در ویرانه‌ی من | که گوشی می‌کند افسانه‌ی من | |
| ز من ننگ است هر کس را که بینم | به این آشفتگی تا کی نشینم | |
| به خویشم بود زینسان گفتگویی | که ناگه این ندا آمد ز سویی | |
| که ای مرغ ریاض نکته دانی | نوا آموز مرغان معانی |