| هزیمت ریخت در ره خار غمشان | وزان بشکفت گلهای المشان | |
| که بود آن کس که سلطان رسالت | گل نوخیز بستان رسالت | |
| به عزم فتح با او کرد همراه | لوای نصرت « نصر من الله» | |
| ز منقارش دو انگشت همایون | ز پای فتح خار آورد بیرون | |
| ز منقارش دو انگشت همایون | ز پای فتح خار آورد بیرون | |
| که تابد غیر از او خیبر گشودن | دری آن طور از خیبر ربودن | |
| در علم نبی غیر از علی کیست | ز هستی مدعا غیر از علی چیست | |
| زهی از آفرینش مدعا تو | در گنجینه‌ی سر خدا تو | |
| گدایانیم از گنج سخایت | نهاده چشم بر راه عطایت | |
| نه سیم و زر گدایی از تو داریم | گدایی آشنایی از تو داریم | |
| در این دریای ناپیدا کناره | که غیر از غرقه گشتن نیست چاره | |
| اگر تو بگذری از آشنایی | که از موجش دهد ما را رهایی | |
| بخار ظلم این دریای پر شور | چراغ معدلت را کرده بی نور | |
| مگر فرمان دهی صاحب زمان را | که شمعی از تو افروزد جهان را | |
| رسد صیت ظهورش تا ثریا | فرود آید مسیح از دیر مینا | |
| ره طی کرده گیرد پیک خور پیش | دگر ره باز گردد از پی خویش | |
| برد آب روان را شوق از کار | ز بیهوشی دمی افتد ز رفتار | |
| بفرماید که برخیزند از خاک | هواداران وصل او طربناک | |
| از این دجال طبعان وارهد دور | نماند کار و بار عالم این طور | |
| بنای ظلم در دوران نماند | جهان زین بیشتر ویران نماند |