| از آنرو صبح این روشندلی یافت | که چون ما در دلش مهر علی تافت | |
| ز مهر او منور خانه‌ی خاک | به نام او مزین مهر افلاک | |
| قضا چون رایت هستی برافرخت | علم را عین نامش سر علم ساخت | |
| قدر بر لوح هستی چون قلم زد | به اول حرف نام او رقم زد | |
| ز رفعت در حساب اهل ادراک | ده و نه کمترین حرفش به افلاک | |
| نشان نعل دلدل قرص ماهش | بساط چرخ ادنی عرصه گاهش | |
| چو کینش سر ز جان مره برزد | دو انگشتش بر او تیغ دو سرزد | |
| دو نوک ذوالفقارش بس بر این دال | که از دستش سر شرک است پامال | |
| سر شرک از دم شمشیر او پست | نبی را دین ز بازویش قوی دست | |
| بنای کفر از او گردید ویران | ز خصمش گرم بزم اهل نیران | |
| الا ای از خرد بیگانه گشته | به دیو جاهلی همخانه گشته | |
| ز راه رفعت او سر کشیده | به کوی پست قدر آن رمیده | |
| پی دجال کیشان بر گرفته | به تو نیرنگ ایشان در گرفته | |
| ترا دجال شد چون هادی راه | بجز دوزخ کجا یابی وطنگاه | |
| فتادی در پی گمگشته‌ای چند | سرا پا در گناه آغشته‌ای چند | |
| به ایجاد جهنم گشته باعث | اسیران درک را بوده وارث | |
| سر پستان و گمراهان عالم | مقدم بر مقیمان جهنم | |
| شیاطین را به سامان کار از ایشان | مقیمان درک را عار از ایشان | |
| در آن دم کز پی تسخیر خیبر | ز کین گشتند یاران حمله آور | |
| به اول ساز رسم جنگ کردند | در آخر ترک نام و ننگ کردند |