| عطارد ماند چون طفلان به تعظیم | ز نعلینش به دامن لوح تعلیم | |
| خوش آن دانا که بی تعلیم استاد | دهد دانا دلان را لوح ارشاد | |
| ز ایوان عطارد زد برون پای | به مطرب خانه‌ی ثالث شدش جای | |
| ز شوق وصل آن تابنده خورشید | به بزم چرخ رقصان گشت ناهید | |
| وز آنجا زد قدم بر بام علیا | فروزان گشت از او دیر مسیحا | |
| به پیک روی آن شمع رسالت | فرو شد در زمین مهر از خجالت | |
| به پنجم پایه منبر چو زد گام | برای خطبه بستد تیغ بهرام | |
| وزان منزل به برتر پایه زد پای | شدش دارالقضای مشتری جای | |
| ملازم وار پیش خویش خواندش | به صدر شرع بر مسند نشاندش | |
| چو شه را تخت هفتم کاخ شد جای | زحل چون سایه‌اش افتاد در پای | |
| براقش زد ز میدانگاه هفتم | به صحن خان هشتم کاسه‌ی سم | |
| ثوابت بیخود از شوقش فتادند | چو نقش پرده بر جا ایستادند | |
| نهم گردون شد از پایش سرافراز | کشیدش اطلس خود پای انداز | |
| چو پیشش همرهان رفتند از دست | به میکائیل و اسرافیل پیوست | |
| و ز ایشان روی رفرف بارگی راند | و زو دامن به ساق عرش افشاند | |
| جهت را پرده زد در زیر پاشق | به نور قرب واصل گشت مطلق | |
| فضائی دید از اغیار خالی | بری از جنس هر سفلی و عالی | |
| محل نابوده اندر وی محل را | ابد همدم در آن وادی ازل را | |
| شنید از هر دری آن مطلع نور | حکایتها از امداد زبان دور | |
| پی عصیان امت گفتگو کرد | دلش خط نجاتی آرزو کرد |