| حبذا چتر واتاقی کاندر او نقاش چین | حیرت افزاید به حیرت ، آفرین بر آفرین | |
| کرده با نقش جدارش معجز عیسی قران | بوده با صورت نگارش معجز مانی قرین | |
| نغمه سازان نشاطش سال و مه مجلس طراز | صف نشینان بساطش روز و شب عشرت گزین | |
| در بساط صید گاهش دیده‌ی نظارگی | منتظر کاینک جهد تیر از کمان ، صید از کمین | |
| در نظر سیرش چنان آید ز دنبال گوزن | کاین زمانش گوشت خواهد کند گویا از سرین | |
| چشم آن دارد تماشایی که باد ار بگذارد | بر درخت میوه دارش میوه ریزد بر زمین | |
| بهر گل چیدن ز شاخ گلبنش نبود عجب | دست اگر بی‌اختیار آید برون از آستین | |
| یک سخن می‌گویم ای رضوان تکلف برطرف | اینچنین جایی نداری در همه خلد برین | |
| باغ عیش‌آباد هم جایی‌ست، جنت گر خوش است | دیده‌ای آن بوستان ، این بوستان را هم ببین | |
| چند طرحی گر بری زین باغ چندان نیست دور | هست در فردوس طرح این عمارتها ضرور | |
| عاجزم ، عاجز ، ز وصف مطبخ جان پرورش | آری آری چون کنم وصفی که باشد در خورش | |
| عقل را ترسم بلغزد پای و مستغرق شود | گر رود در فکر آن یک لخت حوض مرمرش | |
| روضه‌ی خلداست و مطبوخات او نزل بهشت | و آن بلورین روضه اندر صحن حوض کوثرش | |
| ای خوشا آن دستگاه کان ، که شد پرداخته | اصلش از جنسی که فیروزه‌ست اصل گوهرش | |
| مطبخی الحق که رضوان را میسر گرشود | گاه آتش آورد ، گاهی بر خاکسترش | |
| غیر رنگ آمیزی از مانی نیاید هیچ کار | پیش دست نقش پردازان اطاق و منظرش | |
| هست پنداری ز سمت الرأس تابان آفتاب | در میان سقف رخشان پیکر گوی زرش | |
| کس خصوصیات گوناگون او را درنیافت | زانکه در حیرت بماند هر که آید از درش | |
| اینهمه خوبی نبخشد دست صنعت خاک را | هست این پیرایه‌ی خوبی ز جای دیگرش | |
| مایه‌ی پیرایه‌ی او التفات شاه ماست | آن که چرخش چون گدایان بر در مطبخ سراست |