ای که هر خلعتی که در بر توست
|
|
زینت دوش آسمان باشد
|
جسمش از جامه تو پوشیدهست
|
|
هر که در حیز مکان باشد
|
خلعت خاصه کز شرافت آن
|
|
شرفم برهمه جهان باشد
|
گشته شاعر، بلی شود شاعر
|
|
هر که همدوش شاعران باشد
|
آنچه او گفته بنده میخواند
|
|
زانکه خود سخت بیزبان باشد
|
گفته : ای درفشان گوهر بخش
|
|
که کفت رشک بحر و کان باشد
|
بر درت اطلس فلک پوشد
|
|
آنکه او خاک آستان باشد
|
خلعت خاصه کز شرافت آن
|
|
دعویم بر همه عیان باشد
|
میپسندی که جامه چون من
|
|
در بر مردکی چنان باشد
|
کش نه کفش و نه چاقشور بود
|
|
نه کمربند در میان باشد
|
باشد او را همین سرتاسی
|
|
نه سری هم که مو بر آن باشد
|
فوطهای چون فتیله مشعل
|
|
آن سر کل در آن نهان باشد
|
مصلحت چیست من به او چه کنم
|
|
هر چه امر خدایگان باشد
|