| از طناب کهکشان جلاد خونریز فلک | برکشد او را به حلق از پیش طاق هفتمین | |
| چرخ چوگانی که گوی خاک در چوگان اوست | رخش قدر عالیش را چیست داغی بر سرین | |
| ذات پاکش گر نبودی بانی ملک وجود | حاش لله گر بدی الفت میان ماه وطین | |
| شرح احوال حجیم و صورت حال جنان | سر به سر گوید، اشارت گر کند سوی جنین | |
| ای حریم بوستان مرقدت دارالسلام | وی ز خیل خاک بوسان درت روح الامین | |
| درگه قدر ترا ارواح علوی پاسبان | خرمن فضل ترا مرغان قدسی خوشه چین | |
| سرکشان بردند سرها در گریبان عدم | هر کجا تیغت برون آورد سر از آستین | |
| وقت خونریزی که سوی پیشه‌ی ناوردگاه | پر دلان از هر طرف آیند چون شیر عرین | |
| از نفیر جنگ گردد قصر گردون پر صدا | وز غریو کوس باشد گوش گردون پر طنین | |
| جنگجویان نیزه بازند از یمین و از یسار | تندخویان رخش تازند از یسار و از یمین | |
| گردد از برق سنان هر سو تنور کینه گرم | باشد از خون سران خاک سم اسبان عجین | |
| بر سمند کوه پیکر تند خویان گرم جنگ | همچو آتش گشته پنهان در لباس آهنین | |
| بر کشی تیغ درخشان روبروی خیل خصم | و ز پی آهنگ میدان جاکنی بر پشت زین | |
| آن زمان مشکل که گردد در حریم کارزار | آن نفس حاشا که ماند در فضای دشت کین | |
| نیزه داری غیر مهر آن نیز لرزان بر سپر | تیغ داری جز جبل افتاده او هم بر زمین | |
| در دهن تیغ و کفن در گردن از دیبای چرخ | موکشان آرند زیرش از حصار چارمین | |
| طبع معنی آفرینت در فشانی می‌کند | آفرین وحشی به طبع در فشانت آفرین | |
| تا برون آرد ز تأثیر بهاران شخص خاک | لعل و یاقوتی که در زیرزمین دارد دفین | |
| بسکه بر روی ز می بر قهر بارد آسمان | باد همچون مار بدخواه تودر زیرزمین |