| در سر میدان چو خود را گرد کرده همچو گوی | پای او از گوشه‌ی سم کرده گوشش را فکار | |
| چشم تا بر هم زند بر جا نبیند نقش او | گر مصور صورت او را نگارد بر جدار | |
| تیزهوش و تیزبین و نرم موی و نرم رو | خوش نشان و خوش عنان و راه دان و راهوار | |
| با وجود آنکه چون کوه گرانش پیکریست | از سبک خیزی نماند نقش پایش بر غبار | |
| ای ز پای توسنت یک نعل زرین آفتاب | کسمانش می‌نهد بر سر ز روی افتخار | |
| اقتباس نور اگر از پرتو رایت کند | تا ابد منفک نگرد روشنایی از شرار | |
| تقویت چون یابد از حفظ تو تار عنکبوت | نگسلد گر بختی ایام را باشد مهار | |
| بسکه دور از اعتدال انداخت وقت امتزاج | مایه‌ی ترکیب بدخواه ترا پروردگار | |
| گر مزاج فاسدش گردد مثر در عدد | مرتفع سازد فسادش صحت نصف از چهار | |
| ز آتش قهرت شراری گرددش قائم مقام | فی‌المثل گر عنصر آتش کشد پا بر کنار | |
| روز و شب روی تو بزم آرای عالم مثل مه | چون قمر در چارده چون شمس در نصف النهار | |
| روزگار از بهر چشم بخت بد خواهت نهاد | خواب را در حقه‌های سر به مهر کو کنار | |
| سعی نیسان و صدف شرط است با دیگر امور | تا گهر گردد چو بارد مایه‌ی بحر از بخار | |
| کو خواص دست تو تا ابر بی آن حل و عقد | سازد از تأثیر آن هر قطره در شاهوار | |
| زین تشبه چشم خصمت را نشاید ابر خواند | کاین سفید و اشکریز است آن سیاه و اشکبار | |
| اشتراکی هست اما این کجا ماند بدان | چشم او گر ابر بودی نم که دیدی در بحار | |
| داورا وحشی گر از لطف تو یابد تربیت | ای بسا نقد سخن کز وی بماند یادگار | |
| از من استعداد و از تو تربیت وز بخت سعی | اهتمام از طبع و توفیق سخن از کردگار | |
| گر مرتب گردد این اسباب در کم فرصتی | بشنوی کز من چها در دهر یابد انتشار | |
| طالع ناساز و بخت نامساعد چون مرا | داد سر در وادی اندوه ازین خرم دیار |