| در بنایی که کند جنبش از آن رای مصیب | راستی لازمه‌ی ذات خط پرگار است | |
| پیش دستش که همه افسر عزت بخشد | زر چه کرده‌ست ندانم که بدینسان خوار است | |
| نقل حکمش نه همین مرکز کل دارد و بس | به امانت قدری نیز بر کهسار است | |
| لامکان نیست بجز عرصه گه مضماری | گر همه جیش علو تو بدان مضمار است | |
| کهکشان نیست بجز منتسخ تو ماری | که همه وصف ضمیر تو بر آن تومار است | |
| خیمه جاه ترا در خور اجزای طناب | امتدادیست که آن لازمه مقدار است | |
| قطره‌ای ریخت ز ابر اثر تربیتت | اصل آن نشو و نما گشت که در اشجار است | |
| سینه‌ی صاف تو و آن دل پوشنده‌ی راز | طرفه جاییست که آیینه درو ستار است | |
| قهرمانیست غضب پیشه جهان را سخطت | گره‌ی ابروی او های هوالقهار است | |
| از نهیب تو نه تنها سر ظالم شده نرم | نرمی آنست که در گردن هر جبار است | |
| چشمه‌ی قهر تو را این یکی از بلعجبی است | که همه ماهی او افعی آتشخوار است | |
| در تن آن که فلک زهر عناد تو نهاد | استخوان ریزه در او عقرب و شریان مار است | |
| در کمانی که کشد تیر خلاف تو عدو | رخنه‌ی جستن پیکان دهن سوفار است | |
| باز را خون خورد از صولت انصاف تو کبک | رنگ خونش به همین واسطه در منقار است | |
| بیخ آزار بدینگونه که انصاف تو کند | عنقریب است که هر گل که دمد بی‌خار است | |
| شاخ گل لرزد از این بیم که عدلت گوید | غنچه از بهر چه مانند دل افکار است | |
| چرخ گوید چه کشم پیش تو درهای نجوم | در زوایای ضمیر تو از این بسیار است | |
| دهر گوید منم و بحر وجودی کان بحر | ابر احسان ترا مایه یک ادرار است | |
| لامکان را پس ازین پرکند از منظر کاخ | دهر را همت عالی تو گر معمار است | |
| یا مرنجان به رکاب زر خود کابلق چرخ | خوش بلند است ولیکن نه چنان رهوار است |