| ز استقامت عدل تو در صلاح امور | رود شرارت فطرت برون ز طبع شراب | |
| کند ز تربیتت ذره کار آن خورشید | که خاک تیره شود از فروغ آن زر ناب | |
| تبارک اله از آن دلدل سپهر سیر | که با براق یکی بود در درنگ و شتاب | |
| سبکروی که ز سطح محیط کرده عبور | چنانکه دایره ظاهر گشته بر سر آب | |
| چو می‌رود حرکاتش ملایم است چنان | که وقت نازکی نغمه جنبش مضراب | |
| سپهر کوکبه شاها به دیگری چه رجوع | مرا که خاک در تست مرجع از هر باب | |
| سری که بهر سجود در تو داده خدای | بر آستانه‌ی دیگر چرا نهم چو کلاب | |
| دری که شد ز توکل گشوده بر رخ من | به هیچ باب نبندد مفتح‌الابواب | |
| چرا خورم غم روزی چو کرده روز اول | تهیه‌ی سبب آن مسبب الاسباب | |
| چو بی‌طلب رسد از مطبح تو روزی من | چرا نخوانده به خوان کسی روم چو ذباب | |
| به فکر مدح تو وحشی ز شر حادثه رست | توان ز حادثه رستن بلی به فکر صواب | |
| به گاه مدح تو از کثرت ورود سخن | سزد اگر ز عطارد نمایم استکتاب | |
| رسیده‌ام ز تو جایی که می‌کند آنجا | مخدرات سخن جمله بی‌نقاب حجاب | |
| کسی چگونه کند عیب بکر فکرت من | که دست لطف تو از روی او کشیده نقاب | |
| به زمره‌ای سر و کار است اهل معنی را | نه از رسوم سخن با خبر نه از آداب | |
| کنند زیر و زبر عالمی اگر به مثل | کسی به گاه تکلم غلط کند اعراب | |
| همیشه تا که به جلاب منقلب نشود | ز انقلاب زمان در دهان مار لعاب | |
| مخالف تو چنان تلخکام باد به دهر | که طعم زهر دهد در دهان او جلاب |