غمزهی او حشر فتنه به هر جا ببرد
|
|
عافیت را همه اسباب به یغما ببرد
|
صبر ما پنجه مومیست چوعشق آرد زور
|
|
پنجه گر ساخته باشند ز خارا ببرد
|
گو تو خواهی ، که گرانی ببرد بندی عشق
|
|
کوه بر سر نهد وسلسله در پا ببرد
|
دل من کیست که لطف از تو کند گستاخی
|
|
بر دهانش زن اگر نام تمنا ببرد
|
پیش ما نیست ازین جنس بفرمای که ناز
|
|
صبر و آرام ز دلهای شکیبا ببرد
|
از تو ایمایی و از صیقل ابرو میلی
|
|
زنگ سد ساله تغافل ز دل ما ببرد
|
ندهی عشق به خود ره که چو فرصت یابد
|
|
قفل گنجینهی جان پیچد و کالا ببرد
|
هر زبان کو سر بیجرم نخواهد بر دار
|
|
دعوی عشق کند کوته و غوغا ببرد
|
دشت پیمایی بسیار کند چون وحشی
|
|
هر کرا دل نگه آهوی صحرا ببرد
|