| هرکه کار خدا کند بیقین | روزیش میشود فراوانا | |
| بعد از آن گفت پیش فرمائید | قدمی چند ای رفیقانا | |
| موشکان جمله پیش میرفتند | تنشان همچو بید لرزانا | |
| ناگهان گربه جست بر موشان | چون مبارز به روز میدانا | |
| پنج موش گزیده را بگرفت | هر یکی کدخدا و ایلخانا | |
| دو بدین چنگ و دو بدانچنگال | یک به دندان چو شیر غرانا | |
| آندو موش دگر که جان بردند | زود بردند خبر به موشانا | |
| که چه بنشسته‌اید ای موشان | خاکتان بر سر ای جوانانا | |
| پنج موش رئیس را بدرید | گربه با چنگها و دندانا | |
| موشکانرا از این مصیبت و غم | شد لباس همه سیاهانا | |
| خاک بر سر کنان همی گفتند | ای دریغا رئیس موشانا | |
| بعد از آن متفق شدند که ما | می‌رویم پای تخت سلطانا | |
| تا بشه عرض حال خویش کنیم | از ستم‌های خیل گربانا | |
| شاه موشان نشسته بود به تخت | دید از دور خیل موشانا | |
| همه یکباره کردنش تعظیم | کای تو شاهنشهی بدورانا | |
| گربه کرده است ظلم بر ماها | ای شهنشه اولم به قربانا | |
| سالی یکدانه میگرفت از ما | حال حرصش شده فراوانا | |
| این زمان پنج پنج میگیرد | چون شده تائب و مسلمانا | |
| درد دل چون به شاه خود گفتند | شاه فرمود کای عزیزانا | |
| من تلافی به گربه خواهم کرد | که شود داستان به دورانا |