| دلارام ودل و جانم تو بودی | مراد از کفر و ایمانم تو بودی | |
| وصالت همدم و همراز من بود | خیالت روز و شب دمساز من بود | |
| به وصلت سال و مه در کامرانی | همی‌کردم به عشرت زندگانی | |
| چنان در وصل تو خو کرده بودم | چنان مهرت به جان پرورده بودم | |
| که گر یک لحظه بی‌رویت گذشتی | جهان برچشم من تاریک گشتی | |
| به صد زاری برفتی هوشم از هوش | تنم در تاب رفتی سینه در جوش | |
| کنون شد مدتی تا دورم از تو | بدل خسته به تن رنجورم از تو | |
| برفتی و مرا تنها بماندی | چو مجنون بر سر راهم نشاندی | |
| دلم در آتش سوزان فکندی | مرا در غصه‌ی هجران فکندی | |
| نهادی داغ هجران بر دل ریش | گرفتی چون دل ریشم سر خویش | |
| تو آنجا خرم و شادان نشسته | من اینجا در غم از جان دست شسته | |
| تو آنجا در نشاط و شادمانی | به عزت میگذاری زندگانی | |
| من اینجا دیده بر راهت نهاده | به پیغام تو گوش جان گشاده | |
| کجائی ای مداوای دل من | بیا بگشای از دل مشگل من | |
| کجات آن هر زمان از دلنوازی | کجات آن در وفا گردن فرازی | |
| کنون عمریست ای سرو قبا پوش | که رفتی و مرا کردی فراموش | |
| نمیگوئی مرا بیچاره‌ای هست | ز ملک عافیت آواره‌ای هست | |
| اسیری دردمندی مهربانی | غریبی بیدلی بی‌خانمانی | |
| ز خویش و آشنا بیگانه گشته | ز سودای غمم دیوانه گشته | |
| نمیگوئی که روزی آرمش یاد | کنم جانش ز بند محنت آزاد |