| دهانش ز آب حیوان آب برده | عقیقش رونق عناب برده | |
| صبا زلفش پریشان کرده در راه | گلاب انگیز گشته گوشه‌ی ماه | |
| بهشت آئین شد از وی خانه‌ی ما | منور گشت از او کاشانه‌ی ما | |
| ز عزت بر سر و چشمش نشاندم | زرش بر سر، سرش در پا فشاندم | |
| ز رویش خانه بستانی دگر شد | سرای ما گلستانی دگر شد | |
| کسی کامی که میجوید همه سال | چو با دست آیدش چون باشد احوال | |
| نشسته او و من استاده خاموش | در او بکشاده چشم و رفته از هوش | |
| چو بیماری که درمان باز یابد | چو درمان مرده‌ای جان باز یابد | |
| ز دل آتش فروزان پیش رویش | چو شمع از دور سوزان پیش رویش | |
| نظر بر شمع رخسارش نهاده | چو شمعم آتشی بر جان فتاده | |
| رمیده صبر و دل از جای رفته | زبان از کار و زور از پای رفته | |
| چو چشم فتنه‌جویان رفته در خواب | مسلط گشته بر آفاق مهتاب | |
| نشاط انگیز بزمی ساز کردیم | ز هر سو مطربان آواز کردیم | |
| درآمد ساقی از در خرم و شاد | می آورد و صلای عیش در داد | |
| گرفتم از رخش فالی مبارک | زهی وقت خوش و حال مبارک | |
| زبانگ نی فلک را گوش بگرفت | جهان آواز نوشا نوش بگرفت | |
| بخار می خرد را خانه پرداز | بخور عود و عنبر گشته غماز | |
| پیاپی جام زرین دور میکرد | دو چشمش ناز و ساقی جور میکرد | |
| جهان بر عشرت ما رشگ میبرد | بر آن شب زهره شبها رشگ میبرد | |
| خرد را چون دماغ از می سبک شد | حیا را شیشه‌ی دعوی تنک شد |