| در او قبله‌ی اقبال بادا | حریمش کعبه‌ی آمال بادا | |
| گرم اقبال روزی یار گردد | غنوده بخت من بیدار گردد | |
| بر آن درگاه خواهم داد از این دل | مسلمانان مرا فریاد از این دل | |
| دلی دارم دل از جان برگرفته | امید از کفر و ایمان برگرفته | |
| دل ریشی غم اندوزی بلائی | به دام عشق خوبان مبتلائی | |
| دلی شوریده شکلی بیقراری | دلی دیوانه‌ای آشفته کاری | |
| دلی دارم غم دوری کشیده | ز چشم یار رنجوری کشیده | |
| دلی کو از خدا شرمی ندارد | ز روی خلق آزرمی ندارد | |
| مشقت خانه‌ی عشق آشیانی | محلت دیده‌ی بی دودمانی | |
| بخون آغشته ای سودا مزاجی | کهن بیمار عشق بی علاجی | |
| چو چشم شاهدان پیوسته مستی | مغی کافر نهادی بت پرستی | |
| چو زلف کافران آشفته کاری | سیه روئی پریشان روزگاری | |
| همیشه بر بلای عشق مفتون | سراپای وجودش قطره‌ی خون | |
| نباشد در پی مالی و جاهی | نباشد هرگزش روئی به راهی | |
| ز غم هردم به صد دستان برآید | ز بهر خط و خالش جان برآید | |
| ز شیدائی و خود رائی نترسد | چو نادانان ز رسوائی نترسد | |
| شود حیران هر شوخی و شنگی | نباشد هرگزش نامی و ننگی | |
| هرانکو داردش چون دیده در تاب | نهانش را به خون دل دهد آب | |
| درون خویش دائم ریش خواهد | بلا چندانکه بیند بیش خواهد | |
| همیشه سوگواری پیشه دارد | همیشه عاشقی اندیشه دارد |