| آه از این صوفیان ازرق پوش | که ندارند عقل و دانش و هوش | |
| رقص را همچو نی کمر بسته | لوت را همچو سفره حلقه بگوش | |
| از پی صید در پس زانو | مترصد چو گربه‌ی خاموش | |
| شکر آنرا که نیستی صوفی | عیش میران و باده میکن نوش | |
| خیز تا پیش آنکه ناگاهی | برکشد صبحدم خروس خروش | |
| با صبوحی کنان درد آشام | با خراباتیان عشوه فروش | |
| رو به میخانه‌ی مغان آریم | باده در جام و چنگ در آغوش | |
| با مغان باده‌ی مغانه خوریم | تا به کی غصه‌ی زمانه خوریم |
□
| خیز جانا چمانه برداریم | باده‌های مغانه برداریم | |
| اسب شادی به زیر ران آریم | و ز قدح تازیانه برداریم | |
| بیش از این غصه‌ی جهان نخوریم | دل ز کام زمانه برداریم | |
| زهد و تسبیح دام و دانه‌ی ماست | از ره این دام و دانه برداریم | |
| شاهد و نقل و باده برگیریم | دف و چنگ و چغانه برداریم | |
| پیش زانکه ناگهان روزی | رخت از این آشیانه برداریم | |
| یک زمان چون عبید زاکانی | راه خمارخانه برداریم | |
| با مغان باده‌ی مغانه خوریم | تا به کی غصه‌ی زمانه خوریم |