| صوفی افزوده بود مایه‌ی خویش | در سر زهد و پارسائی کرد | |
| هجر بر ما در طرب در بست | وصلش آمد گره گشائی کرد | |
| خیز تا چون ارادتش ما را | سوی میخانه ره نمائی کرد | |
| با مغان باده‌ی مغانه خوریم | تا به کی غصه‌ی زمانه خوریم |
□
| عشق گنجیست دل چو ویرانه | عشق شمعیست روح پروانه | |
| در بیابان عشق میگردد | روح مدهوش و عقل دیوانه | |
| دست تا در نزد به دامن عشق | ره به منزل نبرد فرزانه | |
| خرم آن عارفان که دنیا را | پشت پائی زدند مردانه | |
| آدم از دانه اوفتاده به دام | آه از این دام وای از آن دانه | |
| عمر در باختیم تا اکنون | گه به افسون و گه به افسانه | |
| بعد از امروز گر به دست آریم | دامن یار و کنج میخانه | |
| با مغان باده‌ی مغانه خوریم | تا به کی غصه‌ی زمانه خوریم |
□
| عقل را دانشی و رائی نیست | بهتر از عشق رهنمائی نیست | |
| طلب عشق و وصل ورزیدن | کار هر مفلس و گدائی نیست | |
| نام جنت مبر که عاشق را | خوشتر از کوی یار جائی نیست | |
| پای در کوی زهد و زرق منه | کاندر آن کوی آشنائی نیست | |
| بر در خانقه مرو که در او | جز ریائی و بوریائی نیست | |
| پیش ما مجلس شراب خوشست | مجلس وعظ را صفائی نیست | |
| راه میخانه گیر تا شب و روز | چون در اسلامیان وفائی نیست | |
| با مغان باده‌ی مغانه خوریم | تا به کی غصه‌ی زمانه خوریم |