| به فر معدلت خسرو زمین و زمان | بسیط خاک چو خلد برین شد آبادان | |
| سپهر بخشش دریا عطای کوه وقار | قضا شکوه قدر قدرت زمانه توان | |
| جهانگشای جوانبخت شیخ ابواسحق | که آفتاب توانست و مشتری احسان | |
| حرام گشت بر ابنای دهر فتنه و ظلم | پناه یافت جهان در حریم امن و امان | |
| همای چترش تا سایه بر جهان انداخت | خلاص یافت خلایق ز حادثات زمان | |
| به رزم و بزم چو برخیزد و چو بنشیند | بیمن طالع و تدبیر پیر و بخت جوان | |
| به یک شکوه بگیرد به یک زمان بدهد | از این کنار جهان تا بدان کنار جهان | |
| علو همتش افزون ز کارگاه یقین | عروج جاهش بیرون ز دستگاه گمان | |
| زهی بلند جنابی که حشمت خورشید | چو شمسه‌ای بودت بر کنار شادروان | |
| گرفته سایه‌ی چتر تو از ازل میثاق | ببسته سایه‌ی قدر تو با ابد پیمان | |
| چو در شعاعه‌ی خورشید نور جرم سها | چو بر تجلی رای تو آفتاب نهان | |
| نسیم لطف تو گر بر حجیم جلوه کند | شود زبانه‌ی آتش چو چشمه‌ی حیوان | |
| سموم قهر تو گر بگذرد به سوی بهشت | به یک شراره بسوزد خزاین رضوان | |
| ز زخم تیغ تو ملک عدوت ویرانست | در او نشسته حسودت چو بوم در ویران | |
| صریر کلک ترا روزگار در تسخیر | مسیر تیغ ترا کاینات در فرمان | |
| به بارگاه تو چون بندگان کمر بسته | هزار چون جم و دارا و رستم دستان | |
| جهان پناها در زحمتم ز دور فلک | تو داد بخشی و داد من از فلک بستان | |
| ملول گشتم از این اختران بیهده گرد | به جان رسیدم از این روزگار بی‌سامان | |
| به چشم مرحمتی سوی حال بنده نگر | مرا ز منت این چرخ سفله باز رهان | |
| همیشه دولت و اقبال تا شوند قرین | مدام زهره و برجیس تا کنند قران |