| جهانگشای جوان بختیار دولت یار | بلند مرتبه‌ی تاج بخش ملک ستان | |
| ستاره لشگر و خورشید رای و کیوان قدر | قضا شکوه قدر حمله‌ی زمانه توان | |
| همای همت او طایر همایونست | که روز و شب همه بر سدره میکند طیران | |
| به زور تیغ بگیرد جهان مکن تعجیل | که روزگار درازست و شهریار جوان | |
| بلند مرتبه شاها ز عدل شامل تو | خلاص یافت جهان از طوارق حدثان | |
| زمین به بازوی طبع تو میشود آباد | فلک به پشتی جاه تو میکند دوران | |
| اگر نه حلم تو دادی قرار دنیا را | کجا شدی کره‌ی خاک مستقیم ارکان | |
| ز جود و داد تو منسوخ گشت یکباره | عطای حاتم طائی و عدل نوشروان | |
| ز شعر خویش سه بیتم به یاد می‌آید | در این قصیده همی آورم کنون به میان | |
| به عهد عدل تو جز نی نمیکند ناله | ز دست حادثه جز دف نمیکند افغان | |
| به خواب امن فرو رفت چشمهای زره | ز گوشمال امان یافت گوشهای کمان | |
| فلک به جاه تو خرم چنانکه جان به خرد | جهان به جود تو قایم چنان که تن به روان | |
| جهان پناها من آن کسم که از دل پاک | گشاده‌ام به ولای تو در زمانه زبان | |
| ثنا و مدح تو خواهم بر وضیع و شریف | دعای جان تو گویم به آشکار و نهان | |
| مرا همیشه سلاطین عزیز داشته‌اند | ز ابتدای صبا تا به این زمان و اوان | |
| ز حضرت تو همان چشم تربیت دارم | که دیده‌ام ز بزرگان و خسروان جهان | |
| همیشه تا نبود دور مهر را انجام | مدام تا نبود سیر ماه را پایان | |
| به کامرانی و دولت هزار سال بزی | به شادمانی و عشرت هزار سال بمان | |
| همای چتر ترا آفتاب در سایه | نفاذ امر ترا کاینات در فرمان |