| سپیدهدم که شهنشاه گنبد گردان | کشید تیغ و بر اطراف شرق گشت روان | |
| سپهر غالیه سا و صبا عبیر آمیز | شمال مجمره گردان نسیم مژده رسان | |
| ز بهر مقدم سلطان چرخ پرتو صبح | به سوی عرصهی خاور کشید شاد روان | |
| طلوع کرده ز مشرق طلایهی خورشید | چو از بلاد حبش پادشاه ترکستان | |
| بیمن دولت و اقبال شاه بنده نواز | مرا به جانب کرمان کشید بخت عنان | |
| نظر گشادم و دیدم خجسته مملکتی | مقر جاه و جلال و مقام امن و امان | |
| سواد او چو خم زلف حور عنبربار | هوای او چو دم باد صبح مشگ افشان | |
| به هر طرف که روی سبزههای او خرم | به هر چمن که رسی غنچههای او خندان | |
| ز آب صافی او غبطه میخورد کوثر | به لطف روضهی او رشگ میبرد رضوان | |
| فضای او همه پر باغ و راغ و گلشن و کاخ | زمین او همه پر یاسمین و پر ریحان | |
| گذشته تارک ایوانهای عالی او | ز اوج منظر برجیس و طارم کیوان | |
| به اعتدال چنان فصلهای او نزدیک | که ایمنست در او برگ گل ز باد خزان | |
| عجب نباشد اگر مرده زنده گرداند | نسیم چون کند اندر فضای او جولان | |
| نظر به قلعهی او کن که از بلندی قدر | نه دست وهم بدو میرسد نه پای گمان | |
| هم آستانهی او گشته با سپهر قرین | هم آستانهی او کرده با ستاره قران | |
| ز شکل طاق و رواقش نشانهای شبدیز | ز وضع کنگرههایش نمونهای هرمان | |
| همه خلایق او آنچنانکه خلق خورند | قسم به جان کریمان خطهی کرمان | |
| همه وضیع و شریفش غریق ناز و نعیم | زیمن معدلت خسرو زمین و زمان | |
| جلال دولت و دین پادشاه هفت اقلیم | که آفتاب بلند است و سایهی یزدان | |
| سکندر آینه جمشید جاه و فرخ روز | فلک سریر و ملک خلق و آفتاب احسان |