| بیمن عدل و شکوه تو گشت روزافزون | شکوه و رونق ایمان و قوت اسلام | |
| سیاست تو عدو را به یک کرشمه‌ی مهر | ببسته راه خرد بر مسائل اوهام | |
| جهان پناها احوال خویش خواهم گفت | یکی به سمع رضا بشنو ای ملاذ انام | |
| کنون دوازده سالست تا ز ملک انام | کشید اختر سعدم به درگه تو زمام | |
| نبود منزل من غیر آستانه‌ی تو | که باد تا به ابد قبله‌ی کبار و کرام | |
| ز نعمت تو مرا بود کامها حاصل | ز دولت تو مرا بود کارها به نظام | |
| خجل نیم ز جنابت که مرغ همت من | به بوی دانه نیفتاد هیچ گه در دام | |
| طمع نکرد مرا پیش هرکسی رسوا | نبرد حرص مرا پیش هر خسی به سلام | |
| بدان رسیده‌ام اکنون که بر درت شب و روز | نمی‌توانم بستن به بندگی احرام | |
| ملالت آرد اگر شرح آن دهم که به من | چه میرسد ز جفای سپهر بد فرجام | |
| گهی به دست عنا میکشد مرا دامن | گهی زبان بلا میدهد مرا پیغام | |
| گهی به جای طرب غم فرستدم بر دل | گهی به جای عرق خون چکاندم زمسام | |
| ز رنج و درد چنان گشته‌ام که یک نفسم | نه ممکنست قعود و نه ممکنست قیام | |
| به حسن تربیت خواجه هست روزی چند | مرا امید اجازت ز پادشاه انام | |
| همیشه تا نبود سیر ماه را پایان | مدام تا نبود دور مهر را انجام | |
| به کام و رای تو و دوستان تو بادا | همیشه جنبش افلاک و گردش ایام | |
| هزار قرن بزی دوستکام و دولتمند | هزار سال بمان کامران و نیکونام | |
| معین و ناصر من لطف بی‌نهایت تو | معین و ناصر تو ذوالجلال والاکرام |