| علی‌الصباح که سلطان چرخ آینه فام | زدود آینه‌ی آسمان ز زنگ ظلام | |
| صفای صبح دل صادقان به جوش آمد | فروغ عکس شفق برد بر فلک اعلام | |
| به دست خسرو خاور فتاد ملک حبش | ز شاه روم هزیمت گرفت لشگر شام | |
| هر آن متاع که شب را ز مشگ و عنبر بود | به زر پخته به دل کرد صبح نقره ستام | |
| به گوش هوش من آمد خروش نوبت شاه | ز توبه خانه‌ی تنهائی آمده بر بام | |
| به سوی گلشن کروبیان نظر کردم | ضمیر روشن و دل صافی و طبیعت رام | |
| چنان نمود مرا وضع چرخ و شکل نجوم | که خیمه‌ایست پر از لعبتان سیم‌اندام | |
| گذشتم از بر شش دیر و قلعه‌ای دیدم | یکی برهمن دانا در او گرفته مقام | |
| به زیر دست وی اندر خجسته دیداری | که مینمود به هر کس ره حلال و حرام | |
| گشاده زهره‌ی زهرا به ناز چهره‌ی سعد | به دوستی نظر افکنده سوی او بهرام | |
| چو من به فکر فرو رفته و روان کرده | دبیر چرخ به مدح خدایگان اقلام | |
| عنان به خطه‌ی مغرب کشیده ماه تمام | نموده عارض نورانی از نقاب غمام | |
| دمیده شعله‌ی مهر آنچنان که پنداری | زمانه تیغ زراندود میکشد ز نیام | |
| ز بس تجلی نور آنزمان ندانستم | که آفتاب کدامست و روی خواجه کدام | |
| جهان فضل و کرم رکن دین عمیدالملک | وزیر شاه نشان خواجه‌ی سپهر غلام | |
| قضا شکوه قدر حمله‌ی ستاره حشر | زحل محل فلک قدر آفتاب انعام | |
| فلک ز تمشیت اوست در مسیر و مدار | زمین ز معدلت اوست با قرار و قوام | |
| جناب عالی او ملجا وضیع و شریف | حریم درگه او کعبه‌ی خواص و عام | |
| ز تاب حمله‌ی او گاه کینه سست شود | دم نهنگ و دل پیر و پنجه‌ی ضرغام | |
| زهی وجود شریف تو مظهر الطاف | زهی ضمیر منیر تو مهبط الهام |