| شد ملک فارس باز به تایید کردگار | خوشتر ز صحن جنت و خرمتر از بهار | |
| دولت فکند سایه بر اطراف این مقام | اقبال کرد باز بر این مملکت گذار | |
| سیمرغ ز آشیان عنایت ز اوج قدس | بگشاد شاهبال سعادت بر این دیار | |
| باز آمد از نسایم و الطاف ایزدی | در بوستان دهر گل خرمی به بار | |
| جانهای غم‌پرست کنون گشت شادمان | دلهای ناامید کنون شد امیدوار | |
| کز سایه‌ی عنایت سلطان تاج‌بخش | شاه عدو شکار جهانگیر کامکار | |
| جمشید عهد خسرو گیتی جمال دین | «آن بیش ز آفرینش و کم ز آفریدگار | |
| تشریف یافت صدر وزارت به فال سعد | از سایه‌ی مبارک مخدوم نامدار | |
| خورشید آسمان وزارت عمید ملک | آن تا هزار جد و پدر شاه و شهریار | |
| ای مشتری عطیت و ناهید خاصیت | وی آسمان مهابت خورشید اقتدار | |
| ای عنصر تو زبده‌ی محصول کاینات | وی ذات تو نتیجه‌ی الطاف کردگار | |
| ابری به گاه بخشش و کانی به گاه جود | بحری به گاه کوشش و کوهی گه وقار | |
| کلک تو مسرعیست که هردم هزار بار | تا ملک چین بتازد و تا حد زنگبار | |
| این ابر را که فیض به هر کس همی رسد | اسمیست او ز بحر بنان تو مستعار | |
| نه ابر را کجا و بنان تو از کجا | کان قطره‌ای دو بخشد و این در شاهوار | |
| شاها در این میان غزلی درج میکنم | تا باشد این طریقه ز داعیت یادگار | |
| گل باز جلوه کرد بر اطراف جویبار | ای ترک نازنین من ای رشگ نوبهار | |
| از خانه دور شو که کنون خانه دوزخست | خرگاه ساز کن که بهشتست مرغزار | |
| با غنچه شو مصاحب و با یاسمن نشین | با ارغوان طرب کن و با لاله می گسار | |
| گل ریز و مطربان بنشان انجمن بساز | یا توق خواه شیره بنه چرغتو بیار |