| گذشت روزه و سرما رسید عید و بهار | کجاست ساقی ما گو بیا و باده بیار | |
| صباح عید بده ساغریکه در رمضان | بسوختیم ز تسبیح و زهد و استغفار | |
| دمیکه بی می و معشوق و نای میگذرد | محاسب خردش در نیاورد به شمار | |
| غنیمت است غنیمت شمار و فرصت دان | «توانگری و جوانی و عشق و بوی بهار» | |
| بیا و بزم طرب ساز کن که خوش باشد | «شراب و سبزه و آب روان و روی نگار» | |
| بهر قدح که دهی پر ز باده از سر صدق | دعای دولت شاه جهان کنی تکرار | |
| جمال دنیی و دین شاه شیخ ابواسحاق | خدایگان جهان پادشاه گیتی دار | |
| ستاره جیش قضا حمله و قدر قدرت | سپهر بخشش دریا نوال کوه وقار | |
| مدبری که جهان را به تیغ اوست نظام | شهنشهی که فلک را ز عدل اوست مدار | |
| صدای صیت شکوهش به کوه داد سکون | شهاب عزم سریعش به باد داده قرار | |
| هم از مثر رمحش ستاره در لرزه | هم از منافع کلکش جهان پر از ایثار | |
| چو رای ثابت او سایه بر فلک انداخت | درست مغربی مهر شد تمام عیار | |
| کرم پناه جوادیکه هست در جنبش | جهان و هرچه در او هست خوار و بی‌مقدار | |
| خدایگانا آنی که با معالی تو | خطاب چرخ بود: «لیس غیره دیار» | |
| کمینه پیک جناب تو ماه حلقه به گوش | کهینه بنده‌ی امرت سماک نیزه گذار | |
| همیشه تا که بود ماه و مهر و کیوان را | در این حدیقه‌ی زنگارگون مسیر و مدار | |
| به کامرانی و اقبال باش تا باید | ز عمر و جاه و جوانی و بخت برخوردار | |
| عدو به دام و ولی شادکام و بخت جوان | فلک مطیع و جهانت غلام و دولت یار |