| صبحدم کز حد خاور خسرو نیلی حصار | لشگر رومی روان میکرد سوی زنگبار | |
| سایبان قیری شب میدرید از یکدگر | میشد از اطراف خاور رایت روز آشکار | |
| پیکر رعنای زرین بال سیمین آشیان | صحن صحرا سیمگون میکرد و زرین کوهسار | |
| همچو غواصان در این دریای موج سیمگون | غوصه میزد نور میانداخت گرد هر کنار | |
| من مجرد از خلایق معتکف در گوشهای | کرده از روی فراغت کنج عزلت اختیار | |
| غرفهی دریای حیرت مانده در گرداب فکر | بر تماثیل فلک بگشوده چشم اعتبار | |
| آستین افشانده بر کار جهان از روی صدق | کرده بر ورد دعای شاه عالم اختصار | |
| زمزمه از ساکنان قدس دیدم در سلوک | لشگری از رهروان غیب دیدم در گذار | |
| جمله از روشندلی چون روح نورانی سلب | یکسر از پاکیزگی چون عقل روحانی شعار | |
| بر نهم ایوان اخضر کوس شادی میزدند | کاینک آمد رایت منصور شاه کامکار | |
| قهرمان ملک و ملت آسمان معدلت | آفتاب دین و دانش سایهی پروردگار | |
| شیخ ابواسحاق دارای جهان خورشید مهد | پادشاه بحر و بر سلطان گردون اقتدار | |
| شهریاران همعنان و شهسواران در رکاب | شیر گیران بر یمین و شیر مردان بر یسار | |
| ناگزیر عالم و عالم بدو گردن فراز | نازنین خالق و خلقی بدو امیدوار | |
| نقد هر دولت که در گنجینهی افلاک بود | کرده گنجور قضا بر قبهی چترش نثار | |
| نقش هر صورت که بر اوراق امکان دید دهر | کرده نقاش قدر بر روی رایاتش نگار | |
| بندگانش ملک گیر و چاکرانش ملکبخش | دوستانش کامران ودشمنانش خاکسار | |
| رایتش را دین و دنیا روز و شب در اهتمام | دولتش را خلق عالم سال و مه در زینهار | |
| ای شهنشاهی که خاک آستانت از شرف | میکند بر تارک ایوان کیوان افتخار | |
| هست دست درفشان و گلک گوهربار تو | همچو بادی در خزان و همچو ابری در بهار |