| چاکر درگاه او ماه سپهر آشیان | بندهی فرمان او خسرو نیلی حصار | |
| همچو روان ناگزیر همچو خرد کامبخش | همچو قضا کامران همچو قدر کامکار | |
| عالمیان را بدو تا به قیامت امید | آدمیان را بدو تا به ابد افتخار | |
| از هنرش گاه رزم وز کرمش روز بزم | رستم دستان خجل حاتم طی شرمسار | |
| تاج دل افروز او داده ز کسری نشان | تخت همایون او مانده زجم یادگار | |
| روز نبرد آنزمان کز سم اسبان شود | پشت زمین پر هلال روی فلک پرغبار | |
| حملهی شیر افکنان کوه درآرد ز جای | وز مدد جوی خون جوش برآرد به خار | |
| از فزع رعد کوس کوه شود پرغرور | وز اثر برق تیغ دشت شود پرشرار | |
| پشت دلیران شود چون قد چوگان به خم | کلهی گردان شود گوی صفت خاکسار | |
| در صف جنگ آنزمان افکند از گرد راه | تیغ جهانگیر شاه زلزله بر کوهسار | |
| سجده برد پیش او چون بکشد تیغ کین | رستم توران گشای قارن خنجر گذار | |
| از سر پیکان او مهر شود مضطرب | وز دم شمشیر او چرخ کند زینهار | |
| یارب تا ممکنست دور زمانرا بقا | جرم زمین را سکون دور فلک را مدار | |
| باد ز اقبال او پایهی دانش بلند | باد ز پشتی او بازوی دین استوار | |
| نعمت او بی زوال معدلتش بر مزید | مملکتش بر دوام سلطنتش پایدار |