| باز به صحرا رسید کوکبه‌ی نوبهار | ساقی گلرخ بیا باده‌ی گلگون بیار | |
| زان می چون لعل ناب کز مدد او مدام | عیش بود بر دوام عمر بود خوشگوار | |
| روح فزائی که او طبع کند شادمان | آب حیاتی کز و مست شود هوشیار | |
| همدم برنا و پیر مونس شاه و گدا | بر همه‌کس مهربان با همه‌کس سازگار | |
| شیفته را دلپذیر دلشده را ناگزیر | سوخته را دستگیر غمزده را غمگسار | |
| هاضمه را سودمند فاکره را نقش بند | باصره را نوربخش سامعه را گوشوار | |
| موسم آن میرسد باز که در باغ و راغ | لاله بروید ز خاک گل بدر آید ز خار | |
| باد صبا میکشد رخت ریاحین به باغ | دست هوا میکند مشگ تتاری نثار | |
| لاله‌ی خوش جلوه را عنبرتر در میان | غنچه‌ی خوش خنده را خرمن گل در کنار | |
| ماشطه‌ی نوبهار باز چه خوش در گرفت | پای چمن در حنا دست سمن در نگار | |
| نرگس مخمور را رعشه بر اعضا فتد | بس که به وقت سحر آب خورد در خمار | |
| وه که چه زیبا بود بر لب آب روان | عکس گل و ارغوان سایه‌ی بید و چنار | |
| ظالم نفس خود است هرکه در این روزگار | انده پیمان خورد می نخورد آشکار | |
| حاصل عمری نیافت ممسک دنیاپرست | لذت عیشی ندید زاهد پرهیزکار | |
| یارب اگر میدهی ناز و نعیمی به ما | عمر به آخر رسید تا کی از این انتظار | |
| در پی امید بود چند توان داشتن | بر سر راه امید دیده‌ی امیدوار | |
| فرصت عیشی بده تا بستانیم داد | از رخ رنگین گل وز لب شیرین یار | |
| بزم صبوحی خوشست خاصه در ایام گل | عیش جوانی خوشست خاصه در این روزگار | |
| کز اثر عدل شاه بار دگر شد پدید | حال زمان را نظام کار جهانرا قرار | |
| خسرو فیروز بخت شاه اویس آنکه هست | مظهر لطف خدا سایه‌ی پروردگار |