| تر دامنیست پیش وفای تو سر سبرک | شوریده‌ایست پیش سخای تو شرمسار | |
| مقصود کاینات وجود شریف تست | ای کاینات را بوجود تو افتخار | |
| روزیکه از خروش دلیران رزمگاه | دریا به جوش آید و گردون به زینهار | |
| سرهای سرکشان شود آن روز پایمال | تنهای پردلان، شود آن روز خاکسار | |
| از رعد کوس در سر گردون فتد طنین | وز برق تیغ بر دل شیران فتد شرار | |
| پیکان آب داده کند رخنه در زره | نوک سنان نیزه ز جوشن کند گذار | |
| سرها بسان ژاله فرو ریزد از هوا | خونها بسان سیل درآید ز کوهسار | |
| روزی چنین که کوه درآید به اضطراب | از زخم تیر و هیبت شمشیر آبدار | |
| گرد از یلان برآرد و افغان ز پردلان | بازوی کامکار تو در قلب کارزار | |
| تیغت ز خون پیکر گردان در آنزمان | از کشته پشته سازد و از پشته لاله‌زار | |
| شاها عبید آنکه ز جان مدح خوان تست | هر چند قائلست به تقصیر به یشمار | |
| دارد بسی امید به عالی‌جناب تو | ای هر که در جهان به جنابت امیدوار | |
| تا آب درگذر بود و باد در مسیر | تا کوه راسکون بود و خاک را قرار | |
| وین جرم نوربخش که خورشید نام اوست | چندانکه گرد مرکز خاکی کند گذار | |
| بادا همیشه جاه و جلال تو بر مزید | بادا مدام دولت و عمر تو پایدار | |
| پیوسته باد رای ترا یمن بر یمین | هواره باد عزم ترا یسر بر یسار |