| چو صبح رایت خورشید آشکار کند | ز مهر قبله‌ی افلاک زرنگار کند | |
| زمانه مشعله‌ی قدسیان برافروزد | سپهر کسوت روحانیان شعار کند | |
| خجسته خسرو سیارگان به طالع سعد | دگر عزیمت صحرا و کوهسار کند | |
| چو خیل ترک که بر لشگر حبش تازد | چو شاه روم که آهنگ زنگبار کند | |
| به زخم تیغ ممالک‌ستان کشور گیر | هزار رخنه در این نیلگون حصار کند | |
| جهان حراقه‌ی شب را به تف گرمی صبح | ز تاب شعله‌ی خورشید پر شرار کند | |
| زمانه دامن افلاک را زلطف شفق | هزار لاله‌ی نورسته در کنار کند | |
| سپهر عقد ثریا نهاده بر کف دست | بدان امید که در پای شه نثار کند | |
| صفای صبح دل عاشقان به دست آرد | نسیم باد صبا ساز نوبهار کند | |
| رسید موسم نوروز و گاه آن آمد | که دل هوای گلستان و لاله‌زار کند | |
| صبا فسانه‌ی حوران سروقد گوید | چمن حکایت خوبان گلعذار کند | |
| عروس گل ز عماری جمال بنماید | به ناز جلوه‌کنان عزم جویبار کند | |
| سحاب گردن و گوش مخدرات چمن | ز فیض خویش پر از در شاهوار کند | |
| هزار عاشق دلخسته را به یک نغمه | نوای بلبل شوریده بی‌قرار کند | |
| صبا به هرچه زند دم به پیش لاله و گل | روایت از نفس نافه‌ی تتار کند | |
| ز ذوق نرگس تر آب در دهان آرد | اگر نگاه در این نظم آبدار کند | |
| چنار دست برآورده روز و شب چون من | دعای دولت سلطان کامکار کند | |
| در اینچنین سره فصلی چگویم آنکس را | که ترک باده‌ی جانبخش خوشگوار کند | |
| کسیکه باده ننوشد چه خوشدلی بیند | دلیکه عشق نورزد دگر چه کار کند | |
| غلام نرگس آنم که با صراحی می | گرفته دست بتی بر چمن گذار کند |