خوشوقت عاشقی که دمی یاریار اوست
|
|
خرم دلی که دلبر او غمگسار اوست
|
من در میان خون جگر غرقه وین زمان
|
|
تا کیست آنکه مونس او در کنار اوست
|
عاشق رود به شهر کسان لیک همچو ما
|
|
میلش بجا نبیست که شهر و دیار اوست
|
هر خستهی که دور شد از پیش یار خود
|
|
از شهریار هر که رسد شهریار اوست
|
نقش خیال قامتش از چشم ما طلب
|
|
کان سروناز برطرف جویبار اوست
|
ما آن نسیم، کو گذری سوی ما کند
|
|
ما خاک آن رهیم که بر رهگذار اوست
|
بسیار خاست فتنه ز قد بتان ولی
|
|
این فتنه برنخاست که در روزگار اوست
|
دل باز کی به سینهی مجروح ما رسد
|
|
مسکین اسیر سلسلهی مشگبار اوست
|
نام عبید کی رود از یاد اهل دل
|
|
چون گفتههای نازک او یادگار اوست
|
چرخ ستیزهکار بر او کی جفا کند
|
|
آخر نه پادشاه خداوندگار اوست
|
شاه جهان سکندر ثانی جمال دین
|
|
آن کافتاب چاکر خنجر گذار اوست
|
دارای هفت کشور و سلطان شش جهت
|
|
کین نه سپهر در کنف اقتدار اوست
|
هم جلوهگاه دولت و دین بر جناب وی
|
|
هم بارگاه فتح و ظفر در جوار اوست
|
آن کش ستاره نام نهی جوش جیش او
|
|
وانکش فلک خطاب کنی پردهدار اوست
|
از هر طرف که رایت او جلوه میکند
|
|
نصرت نشسته گوئی در انتظار اوست
|
برق از شعاع خنجر او ناگهان بجست
|
|
زیرا که شرمش از گهر شرمسار اوست
|
دریاست تنگ حوصله و کوه سرسبک
|
|
آنجا که بحر بخشش و کوه وقار اوست
|
این چرخ را که طارم نه پایه مینهد
|
|
رکنی ز جود همت شعری شعار اوست
|
ای خسروی که کلک تو آن فیض گستریست
|
|
کین بحر هفتگانه بخار بحار اوست
|
تیغ تو گفت من ببرم بیخ دشمنان
|
|
اقرار کرد عقل که این کار کار اوست
|