سر نخوانیم که سودا زدهی موئی نیست | آدمی نیست که مجنون پریروئی نیست | |
هرگز از بند و غم آزاد نگردد آن دل | که گرفتار کمند سر گیسوئی نیست | |
قبلهام روی بتانست و وطن کوی مغان | به از این قبلهام خوشتر از این کوئی نیست | |
کس مرا از دل سرگشته نشانی ندهد | عجب از معتکف گوشهی ابروئی نیست | |
میتوان دامن وصلت به کف آورد ولی | ای دریغا که مرا قوت بازوئی هست | |
هر مرض دارو و هر درد علاجی دارد | زخم تیر مژه را مرهم و داروئی نیست | |
سر موئی نتوان یافت بر اعضای عبید | که در او ناوکی از غمزهی جادوئی نیست |