| کرد فارغ گل رویت ز گلستان ما را | کفر زلف تو برآورد ز ایمان ما را | |
| تا خیال قد و بالای تو در دل بگذشت | خاطر آزاد شد از سرو خرامان ما را | |
| ما که در عشق تو آشفته و شوریده شدیم | می‌کند حلقه‌ی زلف تو پریشان ما را | |
| تا به دامان وصالت نرسد دست امید | دست کوته نکند اشگ ز دامان ما را | |
| در ره کعبه‌ی وصل تو ز پا ننشینیم | گرچه در پا شکند خار مغیلان ما را | |
| ای عبید از پی دل چند توان رفت آخر | کرد سودای تو بس بی سر و سامان ما را |