| بکشت غمزه‌ی آن شوخ بی‌گناه مرا | فکند سیب ز نخدان او به چاه مرا | |
| غلام هندوی خالش شدم ندانستم | کاسیر خویش کند زنگی سیاه مرا | |
| دلم بجا و دماغم سلیم بود ولی | ز راه رفتن او دل بشد ز راه مرا | |
| هزار بار فتادم به دام دیده و دل | هنوز هیچ نمیباشد انتباه مرا | |
| ز مهر او نتوانم که روی برتابم | ز خاک گور اگر بردمد گیاه مرا | |
| به جور او چو بمیرم ز نو شوم زنده | اگر به چشم عنایت کند نگاه مرا | |
| عبید از کرم یار بر مدار امید | که لطف شامل او بس امیدگاه مرا |