سخن از هر چه واجم واتشان بی | حدیث از بیش و از کم واتشان بی | |
بدریا گر روم گوهر بر آرم | هر آن گوهر که وینم واتشان بی |
□
دلی دیرم که بهبودش نمیبو | سخنها میکرم سودش نمیبو | |
ببادش میدهم نش میبرد باد | در آتش مینهم دودش نمیبو |
□
خدایا واکیان شم واکیان شم | بدین بیخانمانی واکیان شم | |
همه از در برانند سوته آیم | ته که از در برانی واکیان شم |
□
بهار آیو به هر شاخی گلی بی | بهر لاله هزاران بلبلی بی | |
بهر مرزی نیارم پا نهادن | مبو کز مو بتر سوز دلی بی |
□
بیا جانا دل پردرد مو بین | سرشک سرخ و روی زرد مو بین | |
غم مهجوری و درد صبوری | همه برجان غم پرورد مو بین |
□
ز بوی زلف تو مفتونم ای گل | ز رنگ روی تو دلخونم ای گل | |
من عاشق زعشقت بیقرارم | تو چون لیلی و من مجنونم ای گل |
□
بهار آیو به صحرا و در و دشت | جوانی هم بهاری بود و بگذشت | |
سر قبر جوانان لاله رویه | دمی که گلرخان آیند به گلگشت |
□
اگر شاهین بچرخ هشتمینه | کند فریاد مرگ اندر کمینه | |
اگر صد سال در دنیا بمانی | در آخر منزلت زیر زمینه |
□
دلی دیرم دمی بیغم نمیبو | غمی دیرم که هرگز کم نمیبو | |
خطی دیرم مو از خوبان عالم | که یار بیوفا همدم نمیبو |
□
وای ازین دل که نی هرگز بکامم | وای ازین دل که آزارد مدامم | |
وای ازین دل که چون مرغان وحشی | نچیده دانه اندازد بدامم |