ما سر بنهادیم و به سامان نرسیدیم
|
|
در درد بمردیم و بدرمان نرسیدیم
|
گفتند که جان در قدمش ریز و ببر جان
|
|
جان نیز بدادیم و بجانان نرسیدیم
|
گشتیم گدایان سر کویش و هرگز
|
|
در گرد سراپردهی سلطان نرسیدیم
|
چون سایه دویدیم به سر در عقبش لیک
|
|
در سایهی آن سرو خرامان نرسیدیم
|
رفتیم که جان بر سر میدانش فشانیم
|
|
از سر بگذشتیم و به میدان نرسیدیم
|
چون ذره سراسیمه شدیم از غم و روزی
|
|
در چشمهی خورشید درفشان نرسیدیم
|
در تیرگی هجر بمردیم و ز لعلش
|
|
هرگز به لب چشمهی حیوان نرسیدیم
|
ایوب صبوریم که از محنت کرمان
|
|
چون یوسف گم گشته به کنعان نرسیدیم
|
از زلف تو زنار ببستیم و چو خواجو
|
|
در کفر بماندیم و بایمان نرسیدیم
|