| بوسعید مهنه در حمام بود | قایمیش افتاد و مرد خام بود | |
| شوخ شیخ آورد تا بازوی او | جمع کرد آن جمله پیش روی او | |
| شیخ را گفتا بگو ای پاک جان | تا جوامردی چه باشد در جهان | |
| شیخ گفتا شوخ پنهان کردنست | پیش چشم خلق ناآوردنست | |
| این جوابی بود بر بالای او | قایم افتاد آن زمان در پای او | |
| چون به نادانی خویش اقرار کرد | شیخ خوش شد، قایم استغفار کرد | |
| خالقا، پروردگارا ، منعما | پادشاها، کارسازا ، مکرما | |
| چون جوانمردی خلق عالمی | هست از دریای فضلت شب نمی | |
| قایم مطلق تویی اما به ذات | وز جوانمردی ببایی در صفات | |
| شوخی و بی‌شرمی ما در گذار | شوخ ما با پیش چشم ما میار |