| بس که خود را چون چراغی سوختم | تا جهانی را چو شمع افروختم | |
| همچو مشکاتی شد از دودم دماغ | شمع خلدی تا که از دود چراغ | |
| روز خوردم رفت، شب خوابم نماند | زاتش دل بر جگر آبم نماند | |
| با دلم گفتم که ای بسیار گوی | چند گویی، تن زن و اسرار جوی | |
| گفت غرق آتشم عیبم مکن | می بسوزم گر نمی‌گویم سخن | |
| بحر جانم می‌زند صد گونه جوش | چون توانم بود یک ساعت خموش | |
| بر کسی فخری نمی‌آرم بدین | خویش را مشغول می‌دارم بدین | |
| گرچه از دل نیست خالی درد این | چند گویم چون نیم من مرد این | |
| این همه افسانه‌ی بیهودگیست | کار مردان از منی پالودگیست | |
| دل که او مشغول این بیهوده شد | زوچه آید چون سخن فرسوده شد | |
| می بباید ترک جان نهمار کرد | زین همه بیهوده استغفار کرد | |
| چند خواهی بحر جان در جوش بود | جان فشاندن باید و خاموش بود |