| این کتاب آرایش است ایام را | خاص را داده نصیب و عام را | |
| گر چو یخ افسرده‌ای دید این کتاب | خوش برون آمد جوابش از حجاب | |
| نظم من خاصیتی دارد عجیب | زانک هر دم بیشتر بخشد نصیب | |
| گر بسی خواندن میسر آیدت | بی‌شکی هر بار خوشتر آیدت | |
| زین عروس خانگی در خدر ناز | جز به تدریجی نیفتد پرده باز | |
| تا قیامت نیز چون من بی‌خودی | در سخن ننهد قلم بر کاغذی | |
| هستم از بحر حقیقت درفشان | ختم شد بر من سخن اینک نشان | |
| گر ثنای خویشتن گویم بسی | کی پسندد آن ثنا از من کسی | |
| لیک خود منصف شناسد قدر من | زانک پنهان نیست نور بدر من | |
| حال خود سر بسته گفتم اندکی | خود سخن دان داد بدهد بی‌شکی | |
| آنچ من بر فرق خلق افشانده‌ام | گر نمانم تا قیامت مانده‌ام | |
| در زفان خلق تا روز شمار | یاد گردم، بس بود این یادگار | |
| گر بریزد از هم این نه دایره | کم نگردد نقطه‌ی زین تذکره | |
| گر کسی را ره نماید این کتاب | پس براندازد ز پیش او حجاب | |
| چون به آسایش رسد زین یادگار | در دعا گوینده را گو یاد دار | |
| گل فشانی کرده‌ام زین بوستان | یاد داریدم به خود ای دوستان | |
| هر یکی خود را در آن نوعی که بود | کرد لختی جلوه و بگذشت زود | |
| لاجرم من نیز همچون رفتگان | جلوه دادم مرغ جان بر خفتگان | |
| زین سخن گر خفته‌ای عمری دراز | یک نفس بیدار دل گردد بر از | |
| بی‌شکی دایم برآید کار من | منقطع گردد غم و تیمار من |