| کردی ای اعطار بر عالم نثار | نافه‌ی اسرار هر دم صد هراز | |
| از تو پر عطرست آفاق جهان | وز تو در شورند عشاق جهان | |
| گه دم عشق علی الاخلاق زن | گه نوای پرده‌ی عشاق زن | |
| شعر تو عشاق را سرمایه داد | عاشقان را دایم این سرمایه داد | |
| ختم شد بر تو چو بر خورشید نور | منطق الطیر و مقامات طیور | |
| از سر دردی بدین میدان درآی | جان سپر زار و بدین دیوان درآی | |
| در چنین میدان که شد جان ناپدید | بل که شد هم نیز میدان ناپدید | |
| گر نیایی از سر دردی درو | روی ننماید ترا گردی درو | |
| در ازل درد تو چون شد گام زن | گر زنی گامی همه بر کام زن | |
| تا نگردد نامرادی قوت تو | کی شود زنده دل مبهوت تو | |
| درد حاصل کن که درمان درد تست | در دو عالم داروی جان درد تست | |
| در کتاب من مکن ای مرد راه | از سر شعر و سر کبری نگاه | |
| از سر دردی نگه کن دفترم | تا ز صد یک درد داری باورم | |
| گوی دولت آن برد تا پیشگاه | کز سر دردی کند این را نگاه | |
| در گذر از زاهدی و سادگی | درد باید، درد و کارافتادگی | |
| هرکرا دردیست درمانش مباد | هرک درمان خواهد او جانش مباد | |
| مرد باید تشنه و بی‌خورد و خواب | تشنه‌ای کو تا ابد نرسد به آب | |
| هرک زین شیوه سخن دردی نیافت | از طریق عاشقان گردی نیافت | |
| هرک این را خواند مرد کار شد | وانک این دریافت برخوردار شد | |
| اهل صورت غرق گفتار من اند | اهل معنی مرد اسرار من‌اند |