| گر برفتی یک دم از پیرامنش | شه ز غیرت سرفکندی از تنش | |
| خواستی هم مادر او هم پدر | تا دمی بینند روی آن پسر | |
| لیکشان زهره نبود از بیم شاه | تا برین قصه برآمد دیرگاه | |
| بود در همسایگی شهریار | دختری خورشید رخ همچون نگار | |
| آن پسر شد عاشق دیدار او | همچو آتش گرم شد در کار او | |
| کی شبی با او نشستی سازکرد | مجلسی چون روی خویش آغازکرد | |
| از نهان بی‌شاه با او درنشست | بود آن شب از قضا آن شاه مست | |
| نیم شب چون نیم مستی پادشاه | دشنه‌ای در کف، بجست از خوابگاه | |
| آن پسر را جست ، هیچش می‌نیافت | عاقبت آنجا که بود آنجا شتافت | |
| دختری با آن پسر بنشسته دید | هر دو را در هم دلی پیوسته دید | |
| چون بدید آن حال شاه نامور | آتش غیرت فتادش در جگر | |
| مست و عشق و آنگهی سلطان سری | چون بود معشوق او با دیگری | |
| شاه با خود گفت بر چون من شهی | چون گزیدی دیگری، اینت ابلهی | |
| آنچ من کردم بجای تو بسی | هیچ کس هرگز نکرد آن با کسی | |
| در مکافات من آخر این کنی | رو بکن، الحق که شیرین می‌کنی | |
| هم کلید گنجها در دست تو | هم سر افرازان عالم پست تو | |
| هم مرا هم راز و هم همدم مدام | هم مرا هم درد و هم محرم مدام | |
| در نشینی با گدایی در نهان | از تو پردازم همین ساعت مکان | |
| این بگفت و امر کرد آن شهریار | تا ببستند آن پسر را استوار | |
| سیم خام او میان خاک راه | کرد همچون نیل خام از چوب شاه |