| خط سبزش سرخ رویی جمال | طوطی سرچشمه‌ی حد کمال | |
| گفتن از دندان او بی‌خرد گیست | کان گهر از عزت خود برد گیست | |
| مشک خالش نقطه‌ی جیم جمال | ماضی و مستقبل از وی کرده حال | |
| شرح زیبایی آن زیبا پسر | از وجود او نمی‌آمد به سر | |
| شاه از و القصه مست مست شد | و ز بلای عشق او از دست شد | |
| گرچه شاهی سخت عالی قدر بود | چون هلالی از غم آن بدر بود | |
| شد چنان مستغرق عشق پسر | کز وجود خود نمی‌آمد بدر | |
| گر نبودی لحظه‌ای در پیش او | جوی خون راندی دل بی خویش او | |
| نه قرارش بود بی او یک نفس | نه زمانی صبر بودش زین هوس | |
| روز و شب بی او نیاسودی دمی | مونس او بودش به روز و شب همی | |
| تا شبش بنشاندی روز دراز | راز می‌گفتی بدان مه چهره باز | |
| چون شب تاریک گشتی آشکار | شاه را نه خواب بودی نه قرار | |
| وان پسر در خواب رفتی پیش شاه | شاه می‌کردی به روی او نگاه | |
| در فروغ و نور شمع دلستان | جمله‌ی شب خفته می‌بودی ستان | |
| شه در آن مه روی می‌نگریستی | هر شبی صد گونه خون بگریستی | |
| گاه گل بر روی او افشاندی | گاه گرد از موی او افشاندی | |
| گه ز درد عشق، چون باران ز میغ | بر رخ او اشک راندی بی‌دریغ | |
| گاه با آن ماه جشنی ساختی | گاه بر رویش قدح پرداختی | |
| یک نفس از پیش خود نگذاشتش | تا که بودی لازم خود داشتش | |
| کی توانست آن پسر دایم نشست | لیک بود از بیم خسرو پای بست |